Dyskalkulia rozwojowa

Dyskalkulia rozwojowa jest strukturalnym zaburzeniem umiejętności matematycznych, mającym swe źródło w genetycznych lub wrodzonych nieprawidłowościach tych części mózgu, które są bezpośrednim anatomiczno-fizjologicznym podłożem dojrzewania tych funkcji zgodnie z wiekiem.

Dyskalkulia obejmuje specyficzne trudności w zakresie umiejętności arytmetycznych, którego nie da się wyjaśnić wyłącznie upośledzniem umysłowym lub nieadekwatnym procesem nauczania. Trudności te dotyczą raczej podstawowych umiejętności arytmetycznych (czyli dodawnia, odejmowania, mnożenia i dzielenia) niż  bardziej abstrakcyjnych umiejętności matematycznych potrzebnych do algebry, trygonometrii, geometrii rachunku różniczkowego czy całkowego. Dyskalkulię można podzielić na:
- werbalną - zaburzenie umiejętności słownego wyrażania pojęć i zależności matematycznych,
- praktognostyczną - zaburzenie matematycznych manipulacji konkretnymi czy narysowanymi przedmiotami,
- leksykalną - zwaną też dysleksją liczbową, polegającą na nieumiejętności czytania symboli matematycznych (cyfr, liczb, znaków działań arytmetycznych i zapisanych operacji matematycznych),
- graficzną (dysgrafia liczbowa) - niezdolnośc zapisywania symboli matematycznych,
- ideognostyczną - niezdolność rozumienia pojęć i zależności matematycznych oraz wykonania obliczeń w pamięci,
- operacyjną - zaburzona zdolność wykonywania operacji matematycznych.
Pomagając osobie z dyskalkulią należy zastosować się do zaleceń psychologa i pedagoga badających dziecko a najlepiej zapisać ucznia na terapię pedagogiczną dla dzieci z dyskalkulią. Zajęcia z terapii pedagogicznej odbywają się najcześciej w szkołach lub poradniach psychologiczno-pedagagogicznych. Warto też przekazać szkole opinię z poradni psychologiczno-pedagogicznej, aby szkoła mogła dostosować warunki nauczania do potrzeb i możliwości dziecka.